Een dagje lui doen.

Samos werd beroemd en berucht tijdens de regeringsperiode van Polycrates, die zich in de 6e eeuw v.Chr. opwierp tot alleenheerser van het eiland Samos. De tiran liet honderden schepen bouwen die elk door vijftig roeiers werden voortbewogen. De schepen waren sneller, wendbaarder en groter dan alle tot dan toe bekende scheepstypen. Polycrates verkreeg zijn geld uit het heffen van tol, het afpersen van beschermingsgeld en de zeeroverij. Polycrates omringde zich aan het hof met kunstenaars, filosofen en wetenschappers. Net als veel andere dictatoren probeerde Polycrates in de gunst van het volk te komen met gigantische bouwprojecten. Eén daarvan bracht Samos luister in de hele klassieke wereld: het Heraion. Het Heraion was gewijd aan de godin Hera, de echtgenote van Zeus. Rond 570 v.Chr. overtroffen de ideeën van de inwoners van Samos alles wat tot dan toe in de bouwkunst had gegolden met deze immense tempel. Van de eens zo grootse tempel zijn slechts nog een aantal brokstukken en één gigantische pilaar over. Voor het hek van het archeologisch terrein zie ik de eenzame pilaar in de verte staan. Helaas. Het archeologisch terrein blijkt zowel vandaag als morgen spontaan gesloten te zijn. Bij de balie van de kaartverkoop zitten de medewerkers te roken, maar toeristen mogen er niet in. Ook het boekingskantoor voor boottochten dat ik daarna een bezoek wil brengen, blijkt gesloten te zijn. De angst voor mogelijke onrust vandaag, de dag van de verkiezingen in Griekenland, blijkt toch niet zonder effect te zijn. Nu is Samos een stukje aarde, dat ook uitermate geschikt is om simpelweg te luieren en van het zonnetje te genieten. En dat is dan ook iets dat ik vandaag de hele dag doe. Op het mooie Mikali strand met uitzicht op de bergen van Turkije geniet ik van een dag beach fun. Een strandwandeling, dobberen in het kraakheldere zeewater, een goed boek lezen in de schaduw van een parasol op een ligbed met dik kussen onder het genot van een verkoelend briesje, eten en drinken bij het strandtentje. En ook nog een massage van één van de Aziatische masseurs die op het stand rondlopen. Aangenaam verpozen heet zo iets. Zonder enige twijfel een veel en veel aangenamer bestaan dan de slaven die Polycrates op zijn krijgstochten veroverde onder zijn tirannieke heerschappij mochten beleven.

PS: Het heeft me een praatje met de havenmeester en twee keer voor een dichte deur staan bij het boekingskantoor gekost. Maar. Uiteindelijk is het toch gelukt. Het retourticket met een snelle ferry boot naar het meer zuidelijk gelegen eiland Patmos is geregeld. Morgen ga ik dus naar het ‘Jeruzalem’ van de Egeïsche zee.