Guilin

De provincie Guangxi, in het zuidwesten van China tegen de grens met Vietnam, heeft een spectaculair karstlandschap van verweerde kalksteenheuvels. Ondanks overvloedige regen is de bodem vrij onvruchtbaar. Dit weerhield de Han-Chinezen er tot de late Ming-tijd van om de regio te koloniseren. Daarom hebben veel inheemse volken, vooral de Miao en de Dong, hun tradities en feesten weten te behouden. Vanuit Lijiang vliegen we naar Guilin. De tussenstop van vijf uur op het vliegveld van Kunming wordt minder saai gemaakt door een bezoek aan de bloemenmarkt en een lunch in een plaatselijk restaurant. In Kunming vindt 70% van de bloementeelt uit China plaats. De Chinezen blijken vooral van felgekleurde, strak gebonden gedroogde boeketten bloemen met glitters te houden. Smaken verschillen duidelijk. Ondanks de afleiding vormen de uren tijdens de vluchten en het wachten op de vliegvelden langzame tijd. Zoals de tijd op kerstavond voordat de kerstman komt. Of in de wachtkamer van de tandarts voordat je naar binnen wordt geroepen. Bij aankomst in Guilin voel ik me dan ook redelijk gammel. Guilin is vermaard om zijn karstheuvels. Ze zijn her en der in de stad te zien. Het is een moderne stad met brede lanen, winkelstraten en veel verlichting. Gammel of niet. Om zoveel mogelijk van China te zien, worden we in de avonduren weer in de vijfde versnelling gezet. We hebben een sightseeing van de stad by night. Bij een aantal van de markante punten van Guilin maken we een korte wandeling. Ook gaan we met een boot de rivier op om de aalschoofvissers aan het werk te zien. In de avonduren gaan de vissers er met hun getrainde vogels op uit om hun manden vol te krijgen met buit uit de rivier. Volgens de informatie van de gids kan een visser in samenwerking met zijn vogels tijdens een topdag tien kilo vis binnenhalen. Het zal wel. Ik zie de aalschoven vooral hun eigen buit naar binnen schrokken. Mao zei ooit: ‘Als het volk honger heeft, moet je het niet te eten geven, maar leren vissen.’ Na het zien van de schrokkende vogels vanavond, kan ik nu goed begrijpen waarom dit land zo lang arm is geweest. ;-)