De Longji rijstterrassen

Vanochtend zie ik vanuit mijn hotelkamer de zon boven de karstbergen van Guilin opkomen. De ochtendnevel wordt doorbroken door de zon die van oranje naar geel kleurt. Het is net een toverbal. Een mooie start van de dag. Een dag die we doorbrengen bij de Longji rijstterrassen gelegen in een berggebied op twee uur rijden van Guilin. In ieder jaargetijde tonen de rijstterrassen een andere kleur. In de herfst zijn de terrassen geel als een gouden zee. Dit is het gebied van de Yao. De Yao bevolking werkt al sinds honderden jaren hard op deze terrassen. De Yao vrouwen knippen hun haar slechts één maal in hun leven. Op hun 18e levensjaar, wanneer zij volwassen worden. Het tot onder de knieën hangende haar wordt op kunstige wijze opgestoken of onder een badstof muts gedragen. Het zuidwesten van China is het gebied van minderheidsgroeperingen. Alle hebben zij hun eigen gebruiken en kleurrijke, prachtige klederdracht. Tijdens de busrit vertelt de gids meer over deze bevolkingsgroepen. Hij legt daarbij uit, dat sinds eind jaren vijftig de regering deze al lange tijd tot China behorende minderheidsgroepen meer autonomie heeft gegeven. Daarbij somt hij allerlei volkeren op: de Sami, de Bai, de Naxi, het Bunu-volk, de Miao en de Tibetanen. Ik schrik wakker uit mijn dommeltoestand. De Tibetanen? Sinds de jaren vijftig meer autonomie als al lange tijd bij China behorende minderheidsgroepering? In 1950 viel het Rode Leger toch Tibet binnen en nam controle over het gebied? Natuurlijk. De Chinezen noemen als redenen daarvoor het herstellen van de situatie van eenheid uit het verleden en het bevrijden van het Tibetaanse volk van hun slaafdom aan de heersende klasse van landeigenaren en kloosters. Maar zelfs wanneer nobele redenen en niet grondstoffen de oorsprong van de inval vormen, tonen de jarenlange guerrilla strijd na de inval en de protesten vlak voor de Olympische Spelen toch voldoende aan, dat de Tibetanen zaken anders zien. De woorden van de gids afwegend besef ik eens te meer: de waarheid is subjectief en wordt voor een groot deel gevormd door wat de media ons vertellen. De bril die we op hebben, geeft de waarheid een wisselende kleur. Net als een toverbal. Maar één waarheid geldt altijd weer: de geschiedenis wordt geschreven door diegenen die overwinnen. Hier in Guillin knalt nu uitbundig vuurwerk. Ik neem aan, dat één of andere minderheidsgroepering de toegenomen autonomie aan het vieren is. ;-)