Cruise over de Yangtze rivier

Op dinsdag is het een lange reisdag. Eerst gaan we met een binnenlandse vlucht van Xi’an naar Wuhan, een snelgroeiende stad in het hart van China. Daarna rijden we nog eens vier uur over een net opgeleverde snelweg voor we op onze plaats van bestemming zijn: Yichang. Hier ligt ons schip voor een cruise van drie dagen over de Yangtze rivier op ons te wachten. Yangtze betekent letterlijk ‘lange rivier’. Het is met zijn 6300 kilometer de langste rivier van China. De rivier stroomt van het westen naar het oosten door China heen. De Yangtze is een belangrijke vervoersslagader voor China. Cruises over de rivier zijn populair. Zeker nu de toeristen industrie in China groeit. Vanaf 2003 overspant de Drieklovendam de rivier. Een aantal steden moest voor de aanleg van deze dam verplaatst worden. Maar liefst 1.3 miljoen mensen werden verhuisd. Het is de bedoeling dat de dam mensen beschermt tegen overstromingen. Ook moet de dam het gebied van elektriciteit en water voorzien. Met een excursie bezoeken we dit gigantische project. Naast de Drieklovendam ligt een schutsluis van vijf niveaus. Deze sluit kan over een lengte van 1600 meter schepen laten zakken of stijgen tot een hoogteverschil van 113 meter. Het is daarmee de grootste schutsluis ter wereld. Onze doortocht door de sluis duurt meer dan drie uur. Hierna vervolgen we gedurende drie dagen onze route naar het westen. Nu door de aanleg van de dam het waterniveau van de rivier is gestegen, is de doorvaart relatief gemakkelijk. De rivier is niet meer de woeste stroom uit de verhalen van reizigers uit het verleden. Toch bieden de steile wanden en versmallingen op sommige delen van het traject nog steeds een indrukwekkende aanblik. Tijdens de cruise kijk ik bij het ontwaken door mijn openstaande raam naar de indrukwekkende rotspartijen, steile wanden en de bergtoppen die in de vroege ochtend spookachtig boven de mist uitsteken. Het is alsof ik beland ben in de wereld van Avatar. Vooral tijdens de uitstapjes met kleine bootjes in de zijrivieren en kloven is de ruigheid van het landschap nog goed te zien. Natuurlijk varen we tijdens de cruise ook door de Drie Kloven, de Quatang, Wu en Xiling. Rotsige bergen rijzen bijna loodrecht als muren op langs beide zijden van de rivier. De rivier is hier 100 tot 200 meter breed, terwijl de pieken tot 1500 meter hoogte reiken. De laatste dag van onze cruise maken we een stop bij Fengdu, een spookstadje met een tempel met griezelige beelden van de god van de onderwereld. Op deze plek werd bepaald of je naar de hemel of de hel ging. Bij leven kon je bij de monniken al een certificaat kopen, dat je een zeker recht op de hemel gaf. Een lucratieve business. Het tempelcomplex is groot en rijk. De cruise eindigt in Chongqing, een bruisende, snel moderniserende havenstad met veel zware industrie. Het is een stad waar ik tot nu toe nog nooit van had gehoord, terwijl het inwonersaantal 32 miljoen is. Immens. In de ochtenduren is er eerst een korte stop in het moderne centrum van de stad. Daarna rijden we over één van de hoofdwegen langs de mono rail naar het noordelijk deel van de stad. Overal zijn grauwgrijze betonnen wolkenkrabbers te zien. Vierkante monolieten die vlak op elkaar zijn gebouwd. Een stad om depressief van te worden. Onze bestemming is de dierentuin. En dan natuurlijk vooral de panda’s, die in dit gebied van China leven. Na een lunchstop gaan we in de middaguren naar de oude stad van Chongqing. Het is hier één en al bedrijvigheid. Winkels, snoepgoed, oude ambachten en veel, veel mensen. Aan het einde van de middag verlaten we Chongqing weer om met een binnenlandse vlucht naar Kunming te gaan. Inmiddels zo’n twee weken in China. Het is een land dat een ongelooflijk snelle ontwikkeling kent. Door alles met eigen ogen te zien, van technologische hoogstandjes tot de beelden op televisie over bijvoorbeeld een subsidie van 15 miljard dollar die China geeft om de infrastructuur in andere Aziatische landen te ontwikkelen, dringt steeds sterker het besef tot me door, dat de westerse wereld in dezelfde fase verkeert als het Romeinse Rijk aan het einde van zijn hoogtijd. In discussies klampen we ons nog vast aan verworvenheden die horen bij een periode die niet meer is. Een periode van welvaart, die geen bedreiging kende. Kijkende naar de ontwikkeling in dit land en de effecten van globalisering meen ik dat die periode voorbij is. En wanneer de noodzaak tot verandering aanklopt, is beweging onvermijdelijk. Degenen die daarvoor blind proberen te zijn, betalen een prijs. Want wie niet verandert wanneer dat nodig, zal als verliezer achterblijven. Dat geldt voor mensen. En dat geldt voor landen. Dus: veni, vidi, voorbij is de westerse vici. CU bij het volgende bericht in de zuidwestelijke provincie Yunnan, waar ik ga rondtuffen op een fietsie. :)