Een kennismaking met Eilat.

De wekker rinkelt donderdag 20 december al om drie uur ’s nachts. Ik ontsnap een weekje aan de winter in Nederland met een reis naar Israël. Na de reis naar Schiphol, twee uur rondlopen op ons nationale vliegveld en een vlucht van vijf uur arriveer ik rond half één lokale tijd in Israël. Tot de aankomst in het hotel zijn er nog drie uur nodig in verband met de zeer lange en uitgebreide check bij de douane en een tocht door de Negev woestijn van zo’n anderhalf uur. Ik voel me dan ook redelijk uitgeput, wanneer ik mijn hotelkamer instap. Het bed ziet er meer dan uitnodigend uit, maar met oog op verhalen over het nodig hebben van een internationaal rijbewijs besluit ik eerst naar het autoverhuurbedrijf in het centrum van Eilat te lopen. Eilat ligt in het zuidelijkste puntje van Israël. Bij de verdeling in 1947 kreeg Israël een smalle kuststrook bij de Rode Zee toegewezen. Sindsdien zijn hier in snel tempo een plaats met haven, kade en goede toeristische voorzieningen ontwikkeld. Eilat, de enige Israëlische plaats aan de Rode Zee, telt een groot aantal hotels en toeristencomplexen. De plaats is in Israël voor vele inwoners het ultieme vakantieoord. De plaats staat bekend om zijn zonnige klimaat, stranden, taks free shoppen en duikfaciliteiten en is een vertrekpunt voor excursies naar de woestijn. Tijdens mijn wandeling van zo’n twee uur – besluitend om toch maar direct actief te doen na het verlossende woord bij het verhuurbedrijf dat geen internationaal rijbewijs nodig is – doe ik mijn eerste indrukken van Eilat op. Een goede twee jaar geleden bezocht ik Aqaba, de Jordaanse havenstad aan de Rode Zee. De steden liggen met een klein stukje niemandsland ertussen, bijna aan elkaar gegroeid aan de Rode Zee. En toch zijn het twee totaal andere werelden. In de stad Aqaba zelf was niet veel te beleven en werd enigszins bedekt qua kleding rondlopen duidelijk op prijs gesteld. De Israëlische evenknie aan de Rode Zee bruist van het leven met een Westerse sfeer met kermis attracties, discotheken en bars, waar jongeren zich kunnen uitleven. In de opgetrokken weinig charmante betonwereld zijn luxe hotelcomplexen, grote winkelcentra, een kade met vele marktkraampjes, luxe winkels en nog meer luxe winkels te ontdekken. Vlak daarbij liggen een aantal kleine met palmen bedekte zandstranden. Rondom het grote Imax gebouw in het centrum, het entertainment park Kings City in de hotelwijk en de jachthaven vol met luxe schepen, zijn vele restaurants en terrasjes te vinden. Bij de kade is zelfs een ijsparadijs gebouwd voor diegenen die zich hier op de schaats willen begeven. Op de straten lopen velen met grote winkeltassen van bekende kledingmerken rond. De status van een taks free oord doet Eilat duidelijk goed. Na een goede nachtrust en een uitgebreid en prima ontbijt in het hotel, dat veel luxer is dan ik had verwacht, verken ik vandaag Eilat nog beter met de benenwagen. Bemand met een plattegrond laat ik mijn voetstappen in Eilat achter. De dag begint met schitterend weer. Een graad of drieëntwintig, weinig wind en veel zon. En dat vlak voor kerstmis. Dat voelt absoluut aan als mijzelf kietelen. Helaas. Rond een uur of twaalf begint het steeds meer te betrekken. Zeker. Zelfs dan is de temperatuur nog aangenaam genoeg om in korte broek rond te lopen, maar wanneer de wind ook weer iets meer begint op te steken, voelt het toch al snel wat frisser aan. Na wat shoppen ga ik rond twee uur dan ook terug naar het hotel om me over te geven aan klungeltijd met een goed boek en een uurtje siësta. In de loop van de middag ga ik in iets warmere kleding nog een keer een rondje voetstappen Eilat doen. Rond zes uur keer ik weer terug naar het hotel. Inmiddels is het pikkedonker en komt in het toeristische Eilat zelfs op de avond voor Sabbat het avondleven met felle neonlichten vol op gang. Vanaf een bar gebouwd op een steiger in het water van de jachthaven hoor ik de klanken van luide live muziek. De stemmen van de optredende mannelijke en vrouwelijke artiesten klinken zo vals, dat ik er maar van uitga dat Karaoke in Israël nog populair is. Deelname aan de Voice of Israël lijkt me voor degenen die hun strotje daar op de steiger opzetten in ieder geval geen goede optie. Behalve natuurlijk wanneer ze bereid zijn om zich te laten omdopen of ombouwen tot Johannes. Ik bedoel maar: het leven is vol kansen, indien je je ogen daar voor open hebt. Shalom. ☺