Tel Aviv, Jaffa en terug naar Eilat.

Na een korte nachtrust van maar zo’n vijf uur word ik vanochtend om vijf uur wakker. De andere bewoners van het appartementencomplex waar ik verblijf, doen er alles aan om de uitdrukking ‘the city that never sleeps’ ook voor mij waar te maken. In het trappenhuis wordt op meer dan luide toon gesproken en de buren spelen met hun keiharde housemuziek voor disjockey. Met oordopjes in en vervolgens een bonk op de deur bij de buren probeer ik mijzelf nog een kans tot dromenland te geven. Helaas. Bij de buren gaat de volumeknop naar beneden, maar elders in het gebouw worden Israëlische smartlappen keihard aangezet. Het blijft dus rumoerig. Het verkeer in de stad begint inmiddels ook op gang te komen en produceert zijn eigen hoeveelheid decibellen. En dus start ik eerste Kerstdag min of meer noodgedwongen erg vroeg. Via de boulevard loop ik naar Oud Jaffa. Oud Jaffa met zijn haven en tot restaurants verbouwde pakhuizen is inmiddels opgeslokt door Tel Aviv. Volgens de bijbel werd Jaffa na de Zondvloed gesticht door een zoon van Noach. Archeologen hebben resten uit 2000 v.Chr. blootgelegd, wat Jaffa tot één van de oudste havens ter wereld maakt. Toch raakte Jaffa, dat onder de Osmanen een bloeiperiode doormaakte, door de groei van Tel Aviv in verval. Na de Joodse overwinning in 1948 werd de havenstad door de nieuwe stad in het noorden opgeslokt. De voormalige havenbuurt heeft zich sindsdien ontwikkeld tot een uitgaansgebied met winkels, galeries en restaurants. In Jaffa zijn een aantal historische gebouwen te vinden. Het meest spectaculair van Jaffa dat op een hoge rots ligt, vind ik het uitzicht over de stad Tel Aviv. Na mijn bezoek aan Oud Jaffa loop ik nog een tijdje door het centrum van Tel Aviv. In het gebied achter de strandboulevard vind ik brede, door palmen omzoomde straten met gebouwen in de internationale modernistische Bauhausstijl. Deze gebouwen verrezen tussen 1930 en 1950 en zijn ontworpen door immigrant-architecten die hun opleiding in Europa hebben gekregen. Met name in Duitsland, waar tussen 1919 en 1933 de Bauhausschool gevestigd was. De eenvoud en de functionaliteit, die kunst en technologie wilde verenigen, werd als ideaal beschouwd voor de socialistische idealen van het Zionisme, die ten grondslag lagen aan de nieuwe stad. Op het Rabin Square met de betonnen kolos van het gemeentehuis werd in 1995 de Israëlische premier Rabin vermoord. Met een basaltstenen Memorial wordt op deze plek de moderne geschiedenis herdacht. Na al dat wandelwerk gaat het late ontbijt er prima in. Wat een luxe om hartje winter mijn gezonde sandwich van bruin brood met organische omelet en kaas buiten op een strandterrasje in het zonnetje te kunnen opeten. Na mijn brunch is het tijd om weer terug naar Eilat te rijden. Deze keer rijd ik niet via Jeruzalem en de Dode Zee, maar dwars door het zuidelijk deel van Israël. In het gebied zuidelijk van Tel Aviv en oostelijk van de Gaza strook rijd ik door een geïrrigeerd glooiend landbouwlandschap. Een vreemde gedachte dat ik zo dichtbij de Gaza strook ben en in een gebied, waar door de korte afstand de Palestijnen ook regelmatig eenvoudige rakketten op afvuren. Wanneer ik een groep vogels zie overvliegen dwalen mijn gedachten direct af naar het liedje over Oost- en West Berlijn. Over vogels die niet worden neergeschoten en ook niet teruggefloten. Ook vlakbij de grens met Gaza kunnen de vogels zich, in tegenstelling tot de mensen, wel vrij bewegen. In de omgeving van de stad Beersheva wordt het landschap steeds droger en kom ik in het gebied van de Negev woestijn. Ook in dit kurkdroge gebied zijn nog natuurwonderen te zien. Zo rijd ik langs de Maktesh Ramon, een krater van veertig kilometer lengte en negen kilometer breedte. De mineralen afzettingen in de Negev woestijn geven de bergen er regelmatig een prachtige kleur. Rond vier uur parkeer ik mijn auto weer bij het luxe hotel Leonardo Royal Resort. Hoe vreemd dat ook mag klinken. Na een paar dagen globetrotter spelen voelt die bekende en veilige omgeving bijna als thuis aan. Ik sluit de dag af met een lasagne op een terrasje en het mijzelf verwennen op een geurtje in één van de vele parfumerie winkels die Eilat rijk is. Tot slot. Ook al willen ze hier in Israël niets weten van Santa Claus of kerstmis in het algemeen: voor iedereen Jingle Bells and a Merry Christmas.