Een weekje ansichtkaart sferen op Santorini

Santorini is een niet al te groot, bergachtig vulkaaneiland met aan de westkust steile rotsen en kliffen. De oostelijke kant van Santorini is vlakker en daar bevinden zich de stranden. Aan deze kant bevinden zich ook wijngaarden waar beroemde Griekse wijnen geproduceerd worden. Het eiland Santorini, dat het zuidelijkste eiland van de Cycladen is, is één van de meest opmerkelijke Griekse eilanden. Santorini, heeft zijn huidige vorm te danken aan de diverse vulkaanuitbarstingen die hier door de eeuwen heen hebben plaatsgevonden. Dit eiland dat vóór de 15e eeuw voor Chr. nog rond was, heeft nu min of meer het uiterlijk van een halve maan. De rest van het eiland is in de zee verdwenen en aan de randen van de kraters hebben de bewoners later huizen, dorpen en kerken gebouwd. Deze dorpen liggen op ongeveer driehonderd meter hoogte en het uitzicht op de zee is onbeschrijfelijk mooi. De plaatjes van het heldere blauwe water in de caldera (oude kratermond), felgekleurde huisjes en kerken met blauwe koepeldaken worden vaak gebruikt als uithangbord om toeristen naar Griekenland te lokken. Santorini is dan ook een druk bezocht eiland, waarbij met name de stroom cruiseschepen zorgt voor een dagelijkse invasie van bezoekers van over de hele wereld. En deze week ben ik één van die bezoekers.

Midden in de nacht rijd ik met een zombie gevoel naar Schiphol om mijn auto achter te laten op één van de lang parkeerterreinen in de omgeving van onze nationale luchthaven. Even voor zes uur vertrekt de zilveren vogel met Transavia logo keurig op tijd. Slapen is mijn favoriete bezigheid in een vliegtuig en gelukkig lukt me dat, na zo goed als geen nachtrust, tijdens deze vlucht ook weer prima. Tijdens de tussenstop op het eiland Mykonos word ik wakker. Een klein half uur later sta ik met mijn koffer buiten. Met mijn huurauto rijd ik naar het zuidoostelijk deel van het eiland, naar het plaatsje Perissa. Perissa is een populaire badplaats ten zuiden van de berg Mesa Vouno. Het dorp heeft een lang zwart zand-kiezelstrand van ongeveer zeven kilometer, in het plaatsje zijn veel beach bars, leuke restaurants en taverna's. In het plaatsje bevindt zich één van de grootste kerken van het eiland met mooie blauwe koepels. Ik installeer me in mijn gezellige appartement en ga dan eerst een stuk lopen over de boulevard langs het strand. Tijdens mijn lunch op één van de terrasjes tank ik de broodnodige energie bij met een hapje en een drankje, terwijl ik in alle rust Griekse sferen opsnuif. De blauwe zee, het zwarte zand, de berg en vooral de mensen. De stoere mannen die op hun motor voorbij komen of elkaar bij begroeting innig omhelzen als geliefden die elkaar al veel te lang niet meer gezien hebben. De obers die met hun praatjes en glimlach proberen mensen voor een drankje of maaltijd op hun terrasje te verleiden en zo maar spontaan de Sirtaki gaan dansen. Een dikke, pafferige, oude Griek met krullend en woest haar tot aan zijn schouders onder een oud petje en nog maar een paar tanden in zijn mond die grijnzend als een gelukzalige gek met zijn rozenkrans aan het spelen is. Hij oogt als een zwerver, maar dan wel als een gelukkige. Misschien schuilt er in die zin veel waarheid in de uitspraak, dat gelukkig voelen vooral te maken heeft met dankbaarheid voor wat er is. De man straalt uit nog nooit aan de Rat Race naar materie te hebben geproefd, maar te leven per dag. Het is een cultuurverschil met het westen van Europa, dat trouwens dit hele eiland uitstraalt. De wegen vertonen gaten en zijn van slechte kwaliteit. Mannen staan tijdenlang hetzelfde stukje straat voor een terrasje te vegen alsof er verder niets echt zinvols te doen is op de wereld. Bij een benzinestation staat een file van auto’s, omdat het de enige plek op het eiland is waar benzine te verkrijgen is. De rest van de stations staakt weer eens en daar lijkt weinig meer dan gelatenheid over te bestaan. Kortom, zo vlak bij huis en nog in Europa een totaal andere wereld. De lunch heeft me zoveel energie gegeven, dat ik besluit mijn verkenning van Santorini op de dag van aankomst niet tot Perissa te beperken, maar ook al een tocht over het eiland te maken. Zonder vast plan rijd ik door een landschap dat een kleurrijk tapijt van uitbundig bloeiende bloemen vertoont, tot de noordelijke kant van het eiland naar het toeristische plaatsje Oia. Oia is een schilderachtig, traditioneel dorp, met mooi geschilderde huisjes, wit geverfde smalle steegjes met souvenirwinkels, bars, cafetaria’s en taverna’s. Het meest indrukwekkende van Oia is het fenomenale uitzicht op de zee en de caldera (krater). Het dorp ligt op meer dan driehonderd meter hoogte op de top van de kleurrijke rotsen van de vulkaan en is één van de meest gefotografeerde plekken van Santorini. Ik parkeer mijn auto vlakbij het centrum van het dorp en loop een tijd lang over steile straatjes en trappen om de sfeer van het dorp te proeven. Overal zijn terrasjes en winkeltjes en er heerst een gezellige sfeer. In de zomermaanden moet het hier zwart zien van toeristen, maar nu aan het begin van het seizoen is het nog aangenaam druk. Rond zes uur besluit ik Amerikaanse, Franse en Duitse klanken en een mooi uitzicht achter me te laten. Ik ben moe. Een rit over het eiland en een bezoek aan een supermarkt later ben ik weer terug in mijn appartement. De fel geprezen zonsondergang bewaar ik wel voor een andere keer. Soms is het uitzicht op de binnenkant van je ogen met een kussen onder je hoofd echt meer gewenst. :-)