Een dagje relaxen.

Na sinds mijn aankomst op Santorini vooral de actieve verkenner te zijn geweest, onderneem ik vandaag een keer weinig. Los van het feit, dat Santorini maar een klein eiland is en ik de belangrijkste bezienswaardigheden inmiddels dus al een keer, of zelfs twee keer, heb gezien, kan een dagje klungelen ook wel eens lekker zijn. Helemaal niets doen ligt me echter wat minder. En dus maak ik een lange wandeling langs het strand. Na een uurtje relaxen met een goed boek bij het zwembad ga ik lunchen aan de boulevard. Een verkoelend briesje en zicht op zee. Niets mis mee. Daarna maak ik nog een stevige tippel. Nu over de boulevard en door het dorp. Zelfs al is Perissa toeristisch nog niet extreem ontwikkeld, er zijn toch aardig wat strandtentjes, souvenir winkels en zelfs een aantal bars in het dorp te ontdekken. Daarbij valt me op, dat veel van die bars publiek proberen te trekken met Karaoke aankondigingen. Toch vreemd. Ik bedoel maar: ik heb de laatste dagen al regelmatig Amerikaanse klanken gehoord, maar bij het zien van Karaoke als lokker vraag ik me toch af of ik de Japanners en de Chinezen over het hoofd heb gezien. Het is dat ik geen enkele wens heb om hier op Santorini te gaan leven, maar anders wist ik na mijn marktonderzoek van vandaag wel wat ik voor mijn levensonderhoud zou doen. Iets met onderscheidend vermogen dat zich richt op de groeimarkt van toeristen uit een in welvaart groeiend land met meer dan een miljard inwoners. Natuurlijk: een Chinees restaurant. Ik ga mijn mandje maar eens opzoeken. Eens zien of ik getrakteerd word op fijne dromen over Moussaka en Souvlaki. Kalinichta Fooks!