Fatima, Batalha, Alcobaça en Nazaré.

Vanuit Tomar rijd ik naar het nabij gelegen Fatima. De bedevaartsplaats Fatima is een heiligdom van enorme proporties, te vergelijken met Lourdes. De neobarokke kalkstenen basiliek heeft een 65 meter hoge toren en een voorplein dat twee maal zo groot is als het St. Pietersplein in Rome. In mei en oktober komen hier duizenden pelgrims om te herdenken dat Maria hier in 1917 aan drie herderskinderen is verschenen en een aantal visioenen heeft gedeeld. Terwijl ik over het plein loop, klinkt door de boxen het gezang van een priester. Haarzuiver en tegelijk krachtig en kwetsbaar. Even later worden de klokken in de toren geluid. Het is voelbaar hoe dit een plek is waar mensen bezinning zoeken. Vanaf Fatima is het maar een klein stukje rijden naar Batalha. De weg voert door een schitterend groen heuvellandschap. In Batalha ligt de Dominicaanse abdij Santa Maria da Vitoria. Dit is een meesterwerk van Portugese gotiek. Het kalkstenen klooster herdenkt de overwinning van Jao I op Castilië in 1385. De bouw van de abdij begon in 1388. In de volgende twee eeuwen lieten opeenvolgende koningen hun sporen na. Tegenwoordig is het klooster een symbool van Portugese soevereiniteit. De abdij is echt gigantisch. Zowel qua omvang als qua schoonheid. Mooi om zo’n brok cultureel erfgoed met eigen ogen te mogen zien. Los daarvan is het gewoon ook heerlijk om op een terrasje bij de abdij te genieten van een verse jus d’orange en water, terwijl het zonnetje aangenaam warm is. Niet ver van Batalha ligt nog meer Portugees cultureel erfgoed: de Monesteiro de Santa Maria in Alcobaça. Deze grootste kerk van Portugal is bekend om de sobere middeleeuwse architectuur. De oprichting in 1153 van deze abdij, nu een Unesco Werelderfgoed, is nauw verwant met de komst van de cisterciënzer orde in Portugal en de geboorte van de natie. In maart 1147 veroverde koning Alfonso Henriques het Moorse bolwerk Santarém. Ter herdenking bouwde hij een kerk, die werd voltooid in 1223. Het complex is vaak verfraaid door andere koningen. Op een terrasje met uitzicht op het klooster geniet ik van een late lunch. Vanuit Alcobaça is het maar een kwartiertje rijden naar Nazaré: een geliefd vakantieoord aan een prachtig strand met een door hoge rotsen omgeven baai. Ooit was dit een vissersdorp, maar nu is het plaatsje Zandvoort in kwadraat. Ik maak een wandeling over het strand, de boulevard en door de met souvenir shops en restaurants bezaaide keienstraatjes in het oude centrum. Het blijkt daarna niet eenvoudig om de weg naar mijn appartement te vinden. Zowel inwoners als mijn Tom Tom hebben geen idee. Uiteindelijk blijkt dat het, overigens leuke appartement dat zichzelf aanprijst met parkeerplekken bij het complex, in een autovrije zone ligt. Tja. Ach. Daarvoor heb ik naast al het cultureel erfgoed vandaag mijzelf ook op minstens acht keer sightseeing Nazaré met eigen huurauto getrakteerd. :-)