Gast op Avatar.

Op zondag word ik niet alleen begroet door stralende zonneschijn, maar ook getrakteerd op een dag met zo goed als geen wind. En dus besluit ik nog een keer de smalle, kronkelende weg naar Oud Thera op te gaan. Bij mijn eerste bezoek was de wind immers zo heftig, dat ik niet ver het archeologisch terrein ben opgelopen. Deze keer is het heerlijk boven op de berg. Het briesje brengt aangename verkoeling tijdens de klettertocht langs de overblijfselen van een oude kapel, de tempel van Dionysos, de Koningshal, het Theater en wat er nog meer als brokstukken van een ver verleden is overgebleven. Na de stevige wandeling gaat de lunch op de boulevard van Kamari er prima in. Via smalle weggetjes door het binnenland van Santorini rijd ik naar het noordelijk deel van het eiland. Oia vond ik bij de eerste ontmoeting namelijk zo charmant, dat ik besluit het stadje nog een keer te bezoeken. Onderweg maak ik een stop in het plaatsje Imerovigli. Het uitzicht over de caldera is ook hier schitterend. Tien minuten bochtenwerk later ben ik in Oia. Blijkbaar zijn er vandaag weinig cruiseschepen, want het is in Oia zelfs nog rustiger dan tijdens mijn eerste bezoek. Zelfs op de hoofdstraat zijn amper mensen te zien. Ik neem deze keer alle tijd om Oia goed te verkennen. Ik loop van begin tot einde over de hoofdstraat en sla allerlei kleine straatjes in. Het vele trappen lopen wordt beloond met schitterende plaatjes. Via een lange trap met onregelmatige treden loop ik naar Ammoudi, de haven van Oia. Vissers komen terug van hun dag op zee, maar voor alles is Ammoudi een verzameling terrasjes. Ook ik plof op een stoeltje bij een terrasje neer. Een liter water wordt in hoog tempo opgedronken. Mijn lichaam schreeuwt na het vele kletterwerk om vocht. Heerlijk om even tot rust te kunnen komen, maar daarna moet toch weer de lange trap worden genomen en deze keer omhoog. Onder het militaire marsorde deuntje ‘één, één, één, twee, drie vier’ loop ik als een diesel in gestaag tempo naar boven. Niet op conditie, maar op pure wilskracht. Hoewel ik niet dol ben op rijden in het donker over smalle kronkelweggetjes met gaten, besluit ik nog langer in Oia te blijven. De zonsondergang moet hier namelijk spectaculair zijn en ook dat wil ik meemaken. Het blijkt inderdaad een schitterende ervaring te zijn. Eerst verschijnt er een strook pulserend goudgeel licht over de zee. Als een fonkelend tapijt van diamanten met een afwisselend geel, blauw en groene kleur. Naarmate de zon verder ondergaat, wordt dat tapijt oranje van kleur. Daarna is het alsof een schilder met de wereld aan de slag gaat. Een penseel met oranje verf lijkt de zee, de lucht en de caldera te kleuren. Wanneer de zon al onder is, ontvouwt zich het slot van de act. De wereld kleurt van oranje naar knalrood. Echt zó mooi. Vorig jaar ben ik naar de 3D film Avatar geweest. De film gaat over een planeet met een schitterende natuur bewoond door spirituele wezens, die in hun bestaan bedreigd worden door de mensheid, die op Avatar is om een unieke en kostbare delfstof te winnen. Ik herinner me nog goed hoe de wereld van Avatar mij overkwam als een paradijs dat in schril contrast staat met de betonnen gebouwen en asfalt wegen op de aarde. Staande bij de caldera en de zonsondergang ervarend, mag ik echter weer eens beleven hoe onze eigen wereld vol verbazingwekkende schoonheid is. Ja, tijdens de schitterende zonsondergang op Santorini ben ik voor even te gast op Avatar.